ناامنی غذایی منجر به دیابت نوع 2 می شود

26ژوئن 2019 - یک مطالعه ی مشترک که توسط یک تیم از محققان دانشگاه کانکتیکات رهبری شد، نشان داد که ارتباط محکمی بین ناامنی غذایی و مقاومت به انسولین، -مشکل اصلی در دیابت نوع 2 - وجود دارد. مقاومت به انسولین زمانی رخ می دهد که سلول ها قادر به پاسخ طبیعی به هورمون انسولین نباشند.

این تحقیق که توسط محققان دانشکده ی پزشکی و دانشکده ی دندانپزشکی دانشگاه کانکتیکات، دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه Yale، دانشگاه Quinnipiac، بیمارستان هارتفورد و شورای سلامت اسپانیایی تبارها انجام گردید، نشان می دهد که برایلاتین تبارهای مبتلا به دیابت نوع 2، ناامنی غذایی با توسعه و پیشرفت این بیماری ارتباط دارد.

نتایج این مطالعه درJournal of Nutrition   منتشر شده است. این مطالعه به بیش از 40 میلیون آمریکایی، از جمله 6.5 میلیون کودک که در خانواده هایی با ناامنی غذایی زندگی می کنند و دسترسی به مواد غذایی مناسب و ایمن برای آنها محدود یا نامطمئن است، اشاره دارد.

در ایالات متحده، نرخ خانوارهایی با ناامنی غذایی در میان افراد لاتین تبار بیشتر است، این افراد همچنین به طور بی تناسبی از اختلالات متابولیکی مانند دیابت نوع 2 رنج می برند. در واقع، نرخ دیابت نوع 2 در میان اسپانیایی تبارها 12.1 درصد است در حالیکه نرخ دیابت نوع 2 در میان سفیدپوستان غیر اسپانیایی 7.4 درصد است.

به گفته محققان، عدم امنیت غذایی باعث افزایش التهاب در بدن می شود. این التهاب می تواند ناشی از چاقی مرتبط با رژیم غذایی و چربی بیش از حد در ناحیه ی شکم باشد. همچنین نداشتن امنیت غذایی استرس زا است. اغلب با اختلال روانی همراه است که باعث آزاد شدن کورتیزول و سایر هورمون های استرس می شود. این هورمون ها ممکن است منجر به پیشرفت مقاومت انسولین شوند.

دکترAngela Bermúdez-Millán، استاد گروه پزشکی عمومی و بهداشت و درمان در دانشکده پزشکی کانکتیکات، می گوید: یافته های ما از احتمال ارتباط بین ناامنی غذایی و سلامت ضعیف حمایت می کند.باید منابع به منظور پایان دادن یا کاهش ناامنی غذایی، که یک عامل قدرتمند اجتماعی تعیین کننده سلامت است، صرف شوند.

در این مطالعه 121 فرد لاتین تبار مبتلا به دیابت نوع 2 شرکت داشتند. شصت و هشت درصد از شرکت کنندگان به عنوان کسانی که با ناامنی غذایی مواجه هستند، طبقه بندی شدند.

محققان ارتباط بین ناامنی غذایی خانوار و مقاومت به انسولین را با استفاده از داده های پایه از کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده ی مقطعی CALMS-D[1] بررسی کردند. قند خون ناشتا، سطوح انسولین، هورمون استرس و نشانگرهای التهابی در این مطالعه اندازه گیری شده بود.

آنها دریافتند که در مقایسه با افراد دارای ایمنی غذایی، افرادی که با ناامنی غذایی مواجه هستند، به طور قابل توجهی دارای مقاومت به انسولین، انسولین، گلوکز، هورمونهای استرس، التهاب و کلسترول کلی بالاتری بودند. افراد مواجه با ناامنی غذایی دارای مقاومت به انسولین بالاتر نسبت به افرادی بودند که از ایمنی غذایی برخوردار بودند. التهاب و هورمونهای استرس مکانیسم هایی بودند که از طریق آن ناامنی غذایی و مقاومت به انسولین با هم مرتبط هستند.

به گفته ی دکتر  Bermúdez-Millán، این یافته ها اهمیت اجرای مداخلاتی برای رفع ناامنی غذایی را به منظور کاهش اثرات آن بر التهاب، استرس و مقاومت به انسولین نشان می دهد.

او می گوید: ناامنی غذایی شایع، گسترده و برای سلامتی زیان آور است. تسهیلات مراقبت های بهداشتی همچنین می تواند به رفع این مشکل از طریق غربالگری ناامنی غذایی و رساندن منابع موجود به این گروه از بیماران و انجام مداخلات بموقع، کمک کند.

دکتر برومودز- میلان همچنین از قانونگذاران درخواست کرد تا سیاست هایی را برای کاهش ناامنی غذایی اجرا کنند تا شاهد مزایای احتمالی کنترل دیابت، افزایش دسترسی به غذاهایی با حداقل فرآوری و دسترسی بیشتر به میوه ها، سبزیجات و غلات کامل در فروشگاه های محلی یا باغچه ها در خانه باشیم.

محققان خاطرنشان کردند که محدودیت مطالعه آنها این بود که این مطالعه مقطعی بود، به این معنی که شرکت کنندگان در یک نقطه از زمان مورد مطالعه قرار گرفتند. ممکن است افرادی که دارای مقاومت به انسولین بیشتری هستند، دارای التهاب و هورمون های استرس بیشتری باشند که باعث می شود بیمار یا معلول شوند، که به نوبه خود می تواند منابع مالی را از بین برده و به ناامنی غذایی منجر شود.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2019-06-food-insecurity-diabetes.html